domingo, 20 de enero de 2013

Endavant o quedar-me així?


Estiman-ta des de fa dos anys, des de la tarda d'aquell estiu de 2011 que et vaig conèixer, i intentant tancar els sentiments en un baül, perquè la clau de tot això ets tu ja que ets el portador d'ella, intentant que no s'obri, intentant calmar aquests sentiments amb totes les meves forces, des d'aquell llavors. Estimanta en silenci per no perdre't. Intentant fer veure que no existeixen quan de veritat són els sentiments més forts que he sentit mai. Quan sento que tu, tu ets el amor de la meva vida i que mai deixaré d'estimar-ta, podran vindrà mil nois, podré besar altres llavis, però ningun tindrà el gust tan dolç que tu tens, tots sabran algú més amargs que els teus. On em podré perdre, sinó es en els teus braços? i sota els llençols d'aquell llit, on hem jugat tantes vegades, on tantes vegades t'he besat i m'he fos amb tu...
Ojala això hagués estat diferent, ojala pogués crear un per sempre el teu costat, o almenys escoltar-ta dir t'estimo, quantes vegades he somiat en dir-te que t'estimo i que no ho puc evitar, però llavors et veig i no necessito res més que passar els meus dies amb tu.
Saps i ara ets tu el fre del meu propòsit, intentar començar una història nova, on tu tornis assolir el rol d'amic i res més. Però em costa tan deixa enrere tot això, sé que em fan mal aquests sentiments, que he intentat contraresta-los i no he pogut, ni tan sols he gosat dir-t'ho i no no crec que ho faci, tot i que hi dono moltes voltes. Veure's no se ni jo mateixa el que vull, ni jo mateixa em comprenc, vull està bé i simplement m'agradaria poder-me conformar quedant-ma així per sempre, però no no puc conforma tan sols amb això. Els meus sentiments hem superen, m'estrangulen el cor, mel trenquen, mel reconstrueixen, i quan estic amb tu, tu em fas perdre el nord, que estigui boja només per tu, m'has atrapat, ben atrapada, i ara la decisió es meva. Podria està amb un noi, amb el qual porto parlant fa temps, és un encantant, i m'estima i ami m'agrada, però els meus sentiments cap a tu, em frenen. Tot i així, ell no es mereix res d'això, he provat els seus llavis, les seves abrasades i passar una tarda amb ell, i si jo deixes de pensar en tu, seria màgic i tot seria normal, un començament d'una història, però veure's estic massa enganxada de la teva droga i no se si em veig capaç de tornar a tancar aquests sentiments, intentar treure-me'ls del damunt estimant o intentant estimar o creure que estimo algú altre, i tu m'entrés et quedis al meu costat com el meu amic, i ja. Potser el destí ho ha escrit així, m'agradaria creure que en un futur tu i jo estarem junts i podrà ser una història de debò.  

jueves, 10 de enero de 2013

Un joc de masqueres


Avui a classe de filosofia, al llegir la frasse de "estamos tan acostrumbrados a disfrazarnos ante los demás que acabamos disfrazándonos ante nosotros mismos" aquesta frase m'ha fet pensar, en la certesa que guarda cada una de les paraules que la completa, i la gran i cruel realitat que oculta. Els humans ens solem amagar tan... fingir tants somriures, tantes paraules, tants gestos, tantes coses que en realitat no sentim. No obstant en un moment ni tan sols ens aconseguim trobar a nosaltres mateixos, ens disfressem en tantes masqueres que ja no trobem el nostre veritable jo.
Això vulguis o no m'ha dut a pensar, en nosaltres. En quantes vegades he ocultat les ganes de plorar entre els teus braços pels sentiments reals que sent el meu cor, les vegades que he ocultat un plor darrera un somriure, ho he dit una cosa que en realitat no sentia i em matava encara més. Quantes masqueres he hagut d'utilitzar al llarg del temps, per poder contenta els demés, a tu.
En especial, a ocultar-me darrera una mascara per evitar preocupar els del meu voltant, i trobar-me que després no se ni quina es la veritable jo. La enfonsada que es troba en el llit a les nits plorant, la somrient que es mostra durant el dia, la que ajuda a qui l'acompanya dia a dia, Qui sóc jo? Són preguntes a les quals no li trobo resposta... i pensa-no bé, sempre m'he ocultat darrera de masqueres que em protegien, però en realitat potser em destrossant? No ho sé pas. Però saps? Porto ocultant el que sento amb masqueres des de que vaig començar a estimar-te... T'estimo.

sábado, 5 de enero de 2013

Desbelando la realidad...


Por todos esos momentos…
Hace unos meses llevamos construyendo está historia prohibida, está historia en la cual deseo quedarme eternamente, mientras sea contigo, no tengo miedo de nada.
Cada instante que vivo a tu lado es especial y único. Recordar-los hace que me sonroje, me estremezca y desee trepar por tu espalda y acariciar tu pelo.  Cada vez que me besas me produces una descarga eléctrica, entre tus sabanas es donde jugamos como niños y nos hacemos infinidad de deseos y besos.
¿Como decir-lo? Eres mi droga prohibida, el sabor de lo prohibido y lo que más deseo. No se si algún día esto llegará a tus oídos, si mis sentimientos serás capaz de ver en las miradas, las caricias y los besos que te doy.
Quizás debería decírtelo es lo más sensato pero sabes? No quiero perderte, no quiero que se me estelle el corazón que se me rompa en mil pedazos y tenga que oblidar lo que siento, me has dado tantos recuerdos en los que quererte, sé que soy estúpida,  pero a pesar de ello sabia que no podría ser capaz de decírtelo, ni tan solo de hacértelo saber. Tú piensas que esto es un juego, en el que no hay sentimiento alguno, pero si supieras que des de que te conocí sentí algo intenso y deseo hacia ti… quizás dejarías de hablarme y desaparecerías, y seria como si nada hubiera pasado…
No tan solo es el deseo de tener-te entre mis brazos, no es tan solo el deseo de besarte  y acariciarte, si no también nuestra dulce amistad.
Me visto con vestidos de seda tapando mi realidad, mis reales deseos escondidos tras está mascara que te he forjado, a veces siento que tu corazón siente lo mismo que el mio.  Tal vez no sea una locura amarte, quiero creer en esto.
Quizás es de locos, amarnos, besarnos, a cariarnos, quizás por el mundo no esta bien visto, nuestro amor pero sabes? No me importa, solo me importas tú. Sé que quizás jamás me amaras, pero quiero decirte que ya no puedo soportar esta carga que estos sentimientos hacen que se me encoja el corazón y a la vez se aceleren.
Cuando estoy contigo, siento que puedo ser yo, no tengo miedo, tan solo de que desaparezcas, dormida entre tus brazos me he quedado, y verte esa sonrisa tan picara en tus labios me hace quererte más, robarte un beso, morderte el labio, perderme entre ellos, trepar por tu espalda, susúrrate palabras de deseo, fundirnos el uno con el otro todo esto es lo que se ha ido construyendo pero en mi alberga un sentimiento tan intenso, más que el puro deseo.
Como decirte todo esto? Decirte que en verdad te deseo más de lo que piensas? Que no te quiero compartir? Que me pongo celosa, tan solo de las sabanas que te pueden a cariar toda la noche, decirte que el aroma y tu sonrisa cálida hacen que me enamoré de ti? No puedo seguir escribiendo, no puedo jugar tan solo con las palabras y en hojas que jamás leerás quiero hacerlo tan real… rompo a llorar, pensar que en verdad no te tengo.

jueves, 3 de enero de 2013

Tu y yo, una posible historia?


Tu y yo, una posible historia?
Dicen que el amor surge en el momento menos inesperado, en esa persona que jamás pensaste. Pero sabes este no es mi caso. Yo sé que te quiero des del instante en que nuestras miradas se cruzaron,  esos días pasados de verano. 
No encuentro palabras para describir lo que siento por ti, ni tan solo el número de estrellas de esa noche en las que parecían caer sobre nosotros,  podrían ser lo suficientemente numerosas como para medir el amor que siento.  Todo esto podría adquirir la palabra amor pero se queda corta, y es injusto decir que es tan dulce, son celos, envidia y por supuesto deseo. A veces tengo miedo,  temo que el día a día a tu lado no se ha más que un sueño en el que tarde o temprano tendré que despertar, en un mundo miserable. Aunque tenga tu mano tendida, y en ocasiones sujetando la mía siento que jamás lograré alcanzarte, todo y tenerte entre mis brazos dejando en ti mi sufrimiento y soledad no dejo de sentir que pronto te desvanecerás de mi lado, te iras y seguiré estando sola.
A lo largo de este amor, he comprendido que lo que tu produces en mi, desencadena un sin fin de sentimientos. A tu lado he llegado a comprender que es amar, que es sentirme viva, la verdad, sé que es malo que sienta esto, que te desee más que a mi propia vida, pero no puedo controlarme, llevo tanto tiempo reprimiendo lo que siento hacia ti, que ya no tengo voluntad para seguir escondiéndolo. Te amaré ahora y siempre. Lo sé suena a locura. Suena a mentira, a palabras que solo se dicen cuando estas profundamente enamorada, este es mi caso, me he enamorado de quien no debía, de quien no tendría que amar, pero aquí estoy, escribiendo lo que causas en mi interior. Sabes?  Creo que el error que he cometido estos últimos meses es desearte tanto, hasta llegar a sentir que sin ti esto dejaría de tener sentido, que mi mundo dejaría de tener significado al igual que mi existencia. Contigo siento que mi vida ha cobrado un significado…
Escuchando melodías, melodías en las que me hacen recordar cada instante junto a ti.
Puedes pensar que estoy loca, que es demasiado, pero este amor supera mis limites, supera todo lo que he llegado a querer dudo que alguien haya podido amar tanto como yo te amor a ti. Quizás el destino quiso juntar nuestros caminos para escribir una historia… o eso es en lo que quiero creer.