miércoles, 18 de diciembre de 2013

El hinvierno resopla a fuera, golpeando mi ventana y sonando fuertamente. El viento va con fuerza como si fuera a venir un ciclón ¿tu?. Una vez quisé luchar por ti contra todos los obtaculos, contra todos los pronosticos tal y como el viento resopla a fuera, pero el día de hoy me he cansado de luchar por ti. Quizás vaya siendo hora que deje de escribirte, no tengo nada más que decirte, solo escucha una cosa quiro volver a tu lado queriendote o no, pero no desaparezcas como lo has hecho hasta ahora.
Las palabras escritas en tantos cuadernos, en tantas páginas quizás sea el momento de dejar-las en blanco aunque te piense y sigas siendo mi inspiración. Tal vez, sea hora de empezar a vivir de nuevo, de resucitar en este mundo miserable, volver a ser fuerte y sonreir por mi misma a más de quedarme tumbada en la cama llorandote dia y noche, a más de pasarme horar y horas dejando que la música me traslade en el recuerdo, en lo que vivimos en ese entonces. Quizás sea el moemento de borrarlo todo.
Pero algo me dice, o yo misma que no soy capaz de ello, todavia no puedo cerrarlo todo en el baúl de los recuerdos, todavia no puedo borrar tu amor, la música que suena tan solo es piano y remueve los sentimientos, me recuerda que tequiero, como siempre. No se si me reconforta o no que te pueda notar en este instante como si estuvieras abrazandome y besandome en la cabeza diciendome "tranqula pequeña no llores todo saldrá bien" solias decirme que podriamos con todo juntos, que caminariamos juntos y que pasará lo que pasará tu y yo eramos para siempre fuera en forma de amantes o tan solo amigos. ¿Donde quedaron todas esas promesas? Ya lo dicen que las palabras el viento se las lleva, pero para algunos, yo, resuenan cada noche mientras estallo en un sollozo acompasado por la música que resuena y inunda mi habitación.


No soy fuerte, no soy nadie, y no soy feliz, entonces que sentido tiene caminar por las calles, seguir adelante y seguir con esta vida, dime ¿que sentido tiene? sino le tengo valor alguno, sino sonrio más que por no mostrar el reflejo de mi misma, que tan solo la almohada sabe quantas noches me he quedado en vela llorando hasta que me quedará adormida o apareciara el amanecer por mi ventana. Dime que sentido tiene todo esto, yo no quiero vivir. siempre lo he dicho, tu lo sabias más que nadie, pero en cuento me dijiste que me querias tuve ganas de vivir cada dia como si fuera el último. Me preguntaste incluso si queria vivir cuando me dijiste que me querias yo simplemente salte a tus brazos te mire y lo supiste, habias resucitado a esa niña pequeña asustada.
 
Apareciste a mi vida como por arte de magia y te esfumaste dejando un solo rasto, el dolor de tu perdida viviendo en mi corazón, el rastro de lagrimas que se mezclan en mis anyoranzas y los pedazos de un corazón que no se cierra. Parece mentida como en un solo instante puede aparecer amor y desaparecer en un segundo, como las personas son felices y se les borra la felicidad en un momento. Esta realidad es lo que se llama vivir.

Nisiquiera el dia de hoy, tras unos meses sin tenerte he dejado de sentir lo que siento, he dejado de pensar en ti y de hechar de menos las caricias y las buenas noches princesa que antes me dedicavas y sobretodo el sabor de lo prohibido. Tu eras mi droga, mi adicción y es exasperante lo que llego ha hechar de menos perderme en ti, en un sin fin se sensaciones de besos y caricias y desplumarme en tu cama.
Todo ha canviado tanto des de entonces, mis dias ya no son a tu lado, hablo con otra gente y me muevo por distintos grupos, estoy más o menos comoda pero incluso en ellos que no saben nada acaba saliendo tu nombre de mi voca. Tequiero mi principe.

Eres lo que más feliz me hizo un dia y lo que me hace caer en un sollozo como la tormenta de ayer, que mientras veia como las gotas caian y las sentia en mi piel sabia que eso era la realidad, que me sentia identificada en cada una de ellas y que sentia como si fueran el reflejo de mi alma.

A veces pienso que nuestra historia fue un sueño, una burbuja diseñada pero luego choco y veo que fue realidad y entonces estallo y nunca encuentro el ¿por que? quizás fui yo, quizás tu, quien sabe, solo sé que te quiero a mi lado que cada noche eres mi último pensamiento y anhelo y cada mañana eres la lagrima del amanecer. Solo se que tequiero como a nadie y que quiero estar a tu lado, lo siento, soy así de estúpida.
 

miércoles, 23 de octubre de 2013

Por lo visto, es lo único a lo que estoy destinada a hacer. A romperme y a repararme como puedo una y otra vez. El problema de todo esto es que, de tanto pegar los pedazos de mí llegará un momento en el que ni siquiera seré una sombra de lo que fui. Dejaré de ser quien siempre he sido. Pero da igual como sea, siempre acabaré rota y abandonada en algún lugar. Encerrada en mí misma. Llorando como una estúpida. 
En el fondo, muy en el fondo, sé que no es cierto. Que lo único que grito en silencio es que quiero ser feliz. Pero por lo visto, ni siquiera yo puedo oír mis propios pensamientos gritándome eso.
Así pues acurrucada en la cama me quedo sin fuerzas para seguir construyendo algo a lo que se que esta destinado a volver a caer, aqui puedo perseguir y construir sueños, soñar hace que este en tiempos que quisé eternos, así pues recordar y permanecer anclada y submergida en ellos hace que almenos se asome por mis labios un pequeño dibujo de sonrisa, a pesar de que los miro con anyoranza, porque el fue mi mundo en ese entonces. 


Grito por dentro felicidad, pero des de que deje de recorrer las calles a su lado, des de que deje de ir acompanada y agarada de su mano y des de que deje de probar sus labios inumerables veces, mi vida cambio, y la felicidad se esfumo cuando cerre la puerta esa noche,cuando el pronuncio el último adiós... Y porque simplemente no puedo dejar aparcados mis recuerdos? porque en ellos pude acariciar la felicidad, porque son los más bonitos pero tambien los que hacen que derrame lagrimas sin cesar, le quiero, le quiero, y ya no se si es amor o simplemente le necesito. 

El tiempo no hace nada, dicen que lo cura todo pero creo que en realidad lo que simplemente hace es que te acostumbres sin estar con aquella persona que lo era todo, pero veras, esto no es así, almenos para mi, yo no he podido dejar de andar en un mar de mil recuerdos, ya que si miro hacia delante, hacia un lado o simplemente mi presente, no le veo... y se que en el pasado lo puedo ver tantas veces quiera, y así como paso mis dias, viviendo sin parar de recordar. 

Te quiero. T'estimo. I Love you. My angel. My love. My life. Es complicado, pero he de salir de aqui de este pozo que me he ido cabando, pero no soy fuerte y sin él aún menos. Triste ¿verdad? yo aqui tu alli, yo andando y recordando y tu andando y contruyendo en fin, el destino lo quiso así. 

martes, 22 de octubre de 2013

Te quiero a pesar del tiempo


Parece mentida como un instante puede cambiar tu vida, y como un recuerdo puede perseguirte por más tiempo que haya pasado, parece mentida como des de aquél día en que deje de tenerlo sigo pensando y recordándolo en cada instante de mi día. Porque su lugar jamás podrá ser remplazado, porque  cuando miro en el pasado me veo ahí con el y quiero regresar a esos instantes a su lado.. de momento mi reloj no ha avanzado, mientras lo que me rodea cambia yo sigo anclada ahí, en esa pequeña historia de amor, afeándome a su recuerdo. Vivo sumergida en un mar de mil recuerdos, en recuerdos que debería olvidar, o más bien olvidar lo que me hacen sentir. Pero sigo queriéndolo y sigo queriéndome despert entre sus brazos y sigo queriendo que sean sus labios los que dibujen sonrisas en mis labios, porque con el pude acariciar a eso que llaman felicidad. En cambio aquí sentada, no siento nada parecido a ello. Tan solo siento la añoranza que me provoca su recuerdo y las lagrimas que caen como si nada por mis mejillas, porque lo que cuesta ahora es mostrarme al mundo con una sonrisa y no con lagrimas, porque el reflejo de mi alma son las lagrimas que derramo cada noche al dormirme y no aquella chica que intenta esbozar sonrisas para demostrar al mundo que es fuerte, cuando en verdad esta rota en tantos pedazos que no sabe ni por donde empezar a reconstruir-se. Porque su ausencia mata mi ser.

Sabes? soy aquella que te sigue anhelando aunque sepa que tu no lo haces, soy aquella que des de que te vio te quiso des del primer encuentro, soy aquella que cada noche des de que te perdió sigue llorando, soy aquella que te ama como nadie más lo hará y soy aquella que en ti encontró el príncipe que tanto busco y también soy aquella que a pesar de saber que no la recibirás con una sonrisa quiere coger las riendas de su vida, despegar en un avión, acortar la distancia física que nos separa i ir al lugar en que te encuentras en este instante, porque quilómetros me separan de ti y puedo acortarlos en un instante pero tu corazón, jamás lo alcanzaré, y ahí esta esa pequeña diferencia...
Tequiero. Aunque no seas quien conocí en aquel café, aunque hayas cambiado yo sigo aquí, y aunque ahora no me hables yo mantengo la promesa de que estaré aquí para ti cuando vengas o me necesites, porque siempre lo he estado y así será. Llámame loca si es necesario pero soy así de estúpida.

En ningún otro lugar, en ningún otro abrazo puedo notarme como me sentía contigo, en ningún otro beso puedo perderme de la misma forma que lo hacía contigo y es más, mi droga eres tu y solo tu. A pesar de que se que nadie va a poder hacerme sentir como lo hacías tu tan indefensa y a la vez tan luchadora por tu amor, sé que no debo comparar pero las cosas son así. SIn embargo, los días pasan, la vida se me escapa y yo sigo aferrada a nuestra historia, al recuerdo que más veces hace que me pierda en un mar de lágrimas, quizás por estúpida, tal vez por ingenua, pero es así y no es de otra forma. ¿porque sigo esperando sentada?
Por el simple hecho de que tequiero sin razón alguna, porque si alguna vez pudiera escuchar mi cabeza y no mi corazón y pusiera la razón por encima de mis sentimientos, sé que tu estarías fuera de mi vida más tiempo del que ya llevas... porque hemos acabado siendo dos desconocidos con mil y un recuerdos en común, porque ahora, ya no eres quien conocí en aquel entonces... y yo quizás ya no sea la misma niña que construida castillos en el aire como esos días a tu lado, pero si algo se es que los instantes contigo son los más bonitos, a pesar de que no los mire con una sonrisa sino con añoranza y tristeza.
Pero a veces al cerrar los ojos puedo sentirte, notarte, y tal vez solo tal vez vuelvo a notar esa calidez que reconforta mi corazón. Tequiero tanto..

Justamente hoy hace tres meses que deje de recorrer las calles junto a ti.



jueves, 3 de octubre de 2013

Como cada día, solo que un poco distinto

Puntual como cada día, me ha brotado esta mañana tu recuerdo. Aún no he terminado de parar la alarma del móvil que ya estas en mi mente, me giro y veo que el sol empieza asomarse por mi ventana. Cuando termino de darle clic al botón para apagar, me acurruco en la sabana mientras te pienso y te sigo anhelando. Sé que esta mañana, no es distinta, simplemente es otra mañana más sin estar a tu lado, sin despertarme con tus caricias. Cuanto tiempo abra de transcurrir más para acostumbrarme a tu ausencia... 
Me dispongo a salir de la cama, entre lagrimas en los ojos. Abro el armario y busco que ponerme, veo la camiseta que tanto decías que te gustaba, y hoy, te extraño más de lo normal. Pienso que ponérmela puede ser una buena idea. A pesar de los miles de quilómetros que me alejan de ti sé que si me la pongo te sentiré un poquito más cerca.
A pesar, del tiempo sigo extrañando recorrer los pasillos ligera de ropa, contigo, entre risas y besos y perderme en ti. Ahora paso por ellos y se sienten fríos y sin ningún sonido parecido a la felicidad.
Acabada de vestir me miro al espejo, en el veo reflejada una media sonrisa dibujada en mis labios con el fino pincel de mi mascara,  miro más de cerca y esa sonrisa se borra de mis labios, para mostrar ligeramente mi alma en el reflejo, unos ojos tristes i anhelantes y unos labios fríos y exasperantes de volver a probar el sabor de lo prohibido, de su droga preferida, tu. 
Entonces, cierro los ojos, releo en los recuerdos veo esa chica con esa sonrisa y esos ojos brillantes, que al abrir, al recordar-te se me ilumina el rostro. Porque se que tu eres la inspiración de mis sonrisas como también la de mis lagrimas. 
Salgo de casa, me dirijo hacia el instituto como cada día de la semana, pero esta vez, es distinta, en cada rincón del camino nos veo, veo los lugares que para mi tienen tanta magia escondida, para algunos son simplemente lugares, pero para mi son nuestro recuerdo. Hoy, no tengo ganas de ir a clase doy media vuelta, no voy a casa, sino que voy a la tuya. Donde tiempo atrás era al único lugar donde solía recurrir cuando algo iba mal. 
Me encuentro con todo cerrado, como tu corazón para mi, que jamás permitió que entrará en el. Entonces, sigo andando y cada lugar me da que pensar, me da imágenes de nuestro pasado. Parece mentida como cada lugar puede guardar tanta magia para un corazón y para cualquier otra persona puede ser simplemente un lugar insignificante. 
Las piernas me conducen donde nuestra historia dio paso a algo nuevo, me dirijo al lugar donde por primera vez pude o pensé que acariciaba tu corazón. Esa noche de invierno fui la persona más feliz, del mundo. Y ahora estando en el no siento ni una simple brisa de felicidad. 
Sé que no puedo quedarme aquí releyendo el pasado, pero como dejar de amarte si jamás pude terminar de hacerlo? 
Tequiero. 

domingo, 25 de agosto de 2013

Tu i jo i el pas del temps

Tu i jo i el pas del temps

Recordar el que érem i veure el que ara som, simplement deixarem que el temps passi i ens fem simples desconeguts? Estranys?
Ho sento, però si ara estàs llegint això, és perquè realment no ho vull, com ja et vaig dir et vull al meu costat, de la forma que sigui, però al meu abast. Vull ser la teva amiga.
Reconec, que ara mateix em passo els dies vivint en els records, que visc submergida en ells, mentint-me esperant a tornar-los a viure o pensant que simplement no han acabat.... però no es repetiran ho sé, el meu cap ho sap, però no puc dir el mateix del meu cor.
Et mentiria si ara et digués, que he oblidat algú del que hem viscut, algú del que he arribat a sentir per tu, i et mentiria si et digues que concilio el son cada nit, realment si aconsegueixo dormir es perquè en els meus somnis si que puc estar amb tu, encara que pel matí quan desperto sé que simplement són això, somnis.
Cada instant que passa et noto més lluny de mi, cada segon, cada minut, cada dia, et fa més lluny, realment ha de ser així? Té donat el poder de moltes eleccions, he deixa't a les teves mans decidir sobre el nostre destí, sobre el nostre futur, però ara és hora de que agafi realment les rendes, i decideixi jo. La meva elecció és el teu costat, tant si t'agrada com sinó, tant si a la gent li disgusta com sinó, tant si em fa mal com sinó, jo et vull amb mi. Sempre has estat tot i mai res, sempre has estat amb mi, em vas ensenyar ha deixar enrere moltíssimes coses, vas construir un somni realitat per a mi, vas crear de tot, el meu món. I ara, no sé caminar, no vull caminar lluny de tu, tant me fa que no m'estimis, em dona igual, inclús jo no se si t'estimo, que és realment estimar? Que és l'amor? No tinc respostes, simplement puc dir, que el que algun dia vaig sentir per tu, sinó era això ningú podrà trobar la definició. Si em crec més que tothom, que el que he sentit és més fort que el que mai ningú hagi sentit.
Segueixo dubtant que tu arribis a llegir aquestes paraules, que tingui realment el valor per deixar-t'ho llegir, però mentre penso en res i en tot, em dono conta que potser inclús et podria fer sentir culpable amb el que dic, i no ho vull, que podria fer-ta pena i no és la meva intenció, que resulto patètica i no ho vull.
De fet, t'enyoro en cada instant del dia, enyoro el teu somriure, la teva mirada, la teva escalfor, les teves carícies, fer-nos un, discutir per tonteries, riure com dos nens, jugar sota els llençols en que tantes vegades hem jugat a estimar-nos, et trobo a faltar. Trobo a faltar quan erem bons amics, quan m'animaves a tirar endavant, quan podia trucar-te i escoltar la teva veu donant-me ànims, realment vols posar un punt i final? Jo vull posar un punt i coma, i encetar un altre capítol. No ha sortit bé l'últim, però recorda que els anteriors si, perquè no podem començar de nou? Potser després de demostrar-te que no té oblidat, no en vols saber res de mi, potser incús desapareixes més del que ja ho has fet, o et resulto patètica, però, ho aconseguiré, però et necessito a prop meu, és estúpid voler oblidar la persona que estimo tenint-la al costat, però és que sense tu, jo no sóc ningú. Formes part de mi, de la meva vida, del meu món, he caminat amb tu, i vull seguir caminant.
No se com recuperar-ta, no se si deixar passar el temps és la millor opció, però sé que cada instant que passo sense tu, et noto més lluny, que no m'agrada viure un present on tu no ets amb mi. Que està sense tu, és estrany, que et trobo a faltar, t'enyoro Àngel. No com el meu amor, sinó com el meu amic, com el meu millor amic, no se si a tu et passa el mateix, però, jo em sento rara sense tu, buida.



jueves, 8 de agosto de 2013

Your love is my drug

Des de mi ventana, veo como cae la lluvia, tormenta en momentos y suave en otros. Me siento identificada, mis lagrimas bailan al mismo juego, otras rápidamente rompiendo en sollozos y otras lentamente recorriendo mis mejillas como simples gotas, de un corazón roto. Antes cuando llovía solíamos salir de donde estábamos y bailábamos y nos besábamos bajo la lluvia, como dos niños mientras la lluvia caía sobre nosotros reíamos, nos abrazábamos y nos besábamos a pesar de que sabíamos que íbamos acabar empapados, pero no nos importaba, estás pequeñas cosas construían nuestra historia. Y ahora, soy yo la que está aquí sola, recordando esos momentos bajo la lluvia, pensando en ti y en nosotros, echando de menos tus besos y caricias.
Me pongo envuelta entre mis sabanas, en las que habíamos jugado a querernos, intentando notarte, pero no siento nada de ti, tan solo veo tu figura con la mía diciendo cosas parecidas a un Tequiero para siempre, cuantas mentidas piadosas me dijiste, y pensar en ello hace que estalle en un sollozo, acompasado de la música que resuena en mis auriculares, como también cae la lluvia allí a fuera.
Me pregunto si recuerdas, nuestras locuras bajo la lluvia, nuestras locuras bajo las sabanas, nuestras locuras en la cocina, en el pasillo en una simple silla, o bien hablando por teléfono, nos decíamos tantas cosas y a veces tan pocas, pero nuestra mirada o al menos la mía, ya decía todo lo que sentía por ti, no hacían falta palabras, tan solo besarte y acariciarte para saber que yo si te quería... me hiciste tantas promesas, me has dado tantos recuerdos que olvidar que no se donde van a caber, de momento revolotean en mi mente y al pensarlos en mis ojos se ve contempla las lagrimas adormecidas por este amor. Esas lagrimas que intento contener, pero salen en cuanto cae el sol, en cuanto estoy sola abrazando mi almohada o bien cuando escribo, a pesar de que se que nunca lo sabrás. Quizás llegaste a saber cuanto te amé, en ese entonces, pero jamás sabrás el daño que siento al no sentirte.
Siempre fuimos todo, nunca nada, estábamos juntos, eso me mantenía con fuerzas y ahora, tan solo eres un recuerdo en el olvido. Vivo de ello, pensando que tal vez algún día volverás, que estúpida.
Estoy rota en tantos pedazos, que no se como recogerlos todos, tal vez, jamás se curre la herida y por eso dejo ir el tiempo, pensando que el tiempo lo cura todo y en realidad, tan solo hace que me acostumbre a estar sin ti, pero no es así. Te hecho de menos.
Siempre te decía que mi droga eras tu, que mi mayor adicción eras tu y tus besos, y ahora tan repentinamente, te fuiste. Donde está aquello que llaman felicidad? Creo que a tu lado pude permanecer en ella, aunque solo fuera contigo, jamás antes había visto que se dibujase una sonrisa tan tonta en mis labios. Al tenerte puede comprender que si te ibas mi sonrisa se iría contigo, y no no me equivoqué.
Suena a locura lo sé, pero te he querido des de el primer día, te quiero, y te querré, siempre habrá un lugar en mi queriéndote y esperándote, esperando tu regreso, aunque ya se que no sucederá, no pierdo las ganas de volver a tenerte, besarte, aunque sigas sin quererme. Estar entre tus brazos, es mi lugar favorito, besarte el sabor más suave y acariciarte la calidez más reconfortable para mi corazón.

Así son las cosas, no pueden o no son de otra manera. Tequiero y también te quiero aquí en este preciso instante.

 

domingo, 21 de abril de 2013

Solo palabras? no lo creo!

Como contarte todo lo que me haces sentir...
Son un sin fin de sensaciones que me elevan más allá de la realidad, eres tu quien hace que mi vida cobre sentido que el día día en este mundo no sea tan triste. Eres tu quien da color a mis días y a mi vida, eres ese alguien con el que siempre soñé, ahora que te tengo me gustaría que fueras tan pequeño que pudiera atar-te y hacer-te de mi propiedad, pero nadies es propiedad de nadie, pero como me gustaría que yo pudiera robarte el corazón de la misma manera que tu haces, cuando me miras, me besas, me acaricias, me susurras cosas parecidas a un para siempre. Ojalá el día a día a tu lado jamás se desvanezca, ojalá sea yo la única a partir de ahora que se despierte a tu lado.
me haces sentir viva, con fuerzas para mirar hacia delante y sonreír, quiero construir una vida, pero una vida a tu lado.
Porque te quiero tanto? ni yo misma se decirte el porque, pero no hay razón alguna por la que te quiero, te quiero y punto y eso jamás cambiará, no me imagino con nadie más, con nadie más que me haga sentir tan bien, que me haga sonreír que tras una pelea venga y me diga que me quiere mucho y que no se imagina con nadie que no sea yo, que me diga que me quiera  mientras nos fundimos el uno con el otro. Eres todo y mucho más.
Te parecen palabras vacías? pos yo te demostraré que cada uno de ellas es verdadera.

viernes, 19 de abril de 2013

Tu y yo finalmente una historia.


Tanto tiempo soñando con estos días, tantos días desando y anhelando que me quisieras, que por fin lo oigo de tus tiernos labios. No tienes ni idea de cuanto te quiero, ni yo puedo hacerme una idea es tan grande y hermoso que cuesta encerarlo dentro de palabras, que son las palabras? Les quiero dar significado pero lo cobran cuando salen de ti, de tu tierno y cálido corazón. Todo cobra sentido cuando tu estas conmigo, eres tu quien da sentido a mi andar, eres tu que con la ligera sombra de tus sonrisas haces brincar mi corazón y consigues hacerme feliz, tan feliz, que es como si me elevara y volara como los pájaros. Quiero andar, construir y diseñar mi vida, pero tan solo si es a tu lado.
No quiero ser otro capítulo más en tu vida, quiero ser la historia de tu vida, quizás no sea tu primer amor, ni tan solo tu primer beso pero quiero ser la que este contigo cuando necesites a alguien que te escuche, cuando estemos tan mayores que al pensar en esta época sonriamos y pueda decir ves? Ves como eras la historia de mi vida ? Te quiero tan intensamente, tan profundamente que no puedo imaginarme un mundo sin ti, seria un mundo sin sentido alguno y me faltaría el aire porque yo sin ti, no quiero vivir.
 

Esa noche supe que todo a partir de aquel instante cambiaría, todo lo que llevábamos construyendo cobraría más sentido, del que ya tenia para mi des de hacia tiempo.
Eres ese alguien que hace que no tenga botón, que me hace desear tener un botón para apagar-me pero mueves tanto en mi interior que no puedo controlar-me haces agitar todo un mar en mi interior. Un sin fin de sensaciones que todavía no sabia ni que existían.
Cada caricia cada beso hace que te desea más y más, jamás alguien me había hecho sentir esto dentro mío. Tienes algo, en tus manos, la llave de mi corazón, aunque suene a locura, quiero pasar el resto de mi vida a tu lado. No hay nadie más en este universo que pueda hacer sentirme de esta forma.

Te quiero con locura y por fin puedo gritarlo sin ningún miedo.
 

domingo, 20 de enero de 2013

Endavant o quedar-me així?


Estiman-ta des de fa dos anys, des de la tarda d'aquell estiu de 2011 que et vaig conèixer, i intentant tancar els sentiments en un baül, perquè la clau de tot això ets tu ja que ets el portador d'ella, intentant que no s'obri, intentant calmar aquests sentiments amb totes les meves forces, des d'aquell llavors. Estimanta en silenci per no perdre't. Intentant fer veure que no existeixen quan de veritat són els sentiments més forts que he sentit mai. Quan sento que tu, tu ets el amor de la meva vida i que mai deixaré d'estimar-ta, podran vindrà mil nois, podré besar altres llavis, però ningun tindrà el gust tan dolç que tu tens, tots sabran algú més amargs que els teus. On em podré perdre, sinó es en els teus braços? i sota els llençols d'aquell llit, on hem jugat tantes vegades, on tantes vegades t'he besat i m'he fos amb tu...
Ojala això hagués estat diferent, ojala pogués crear un per sempre el teu costat, o almenys escoltar-ta dir t'estimo, quantes vegades he somiat en dir-te que t'estimo i que no ho puc evitar, però llavors et veig i no necessito res més que passar els meus dies amb tu.
Saps i ara ets tu el fre del meu propòsit, intentar començar una història nova, on tu tornis assolir el rol d'amic i res més. Però em costa tan deixa enrere tot això, sé que em fan mal aquests sentiments, que he intentat contraresta-los i no he pogut, ni tan sols he gosat dir-t'ho i no no crec que ho faci, tot i que hi dono moltes voltes. Veure's no se ni jo mateixa el que vull, ni jo mateixa em comprenc, vull està bé i simplement m'agradaria poder-me conformar quedant-ma així per sempre, però no no puc conforma tan sols amb això. Els meus sentiments hem superen, m'estrangulen el cor, mel trenquen, mel reconstrueixen, i quan estic amb tu, tu em fas perdre el nord, que estigui boja només per tu, m'has atrapat, ben atrapada, i ara la decisió es meva. Podria està amb un noi, amb el qual porto parlant fa temps, és un encantant, i m'estima i ami m'agrada, però els meus sentiments cap a tu, em frenen. Tot i així, ell no es mereix res d'això, he provat els seus llavis, les seves abrasades i passar una tarda amb ell, i si jo deixes de pensar en tu, seria màgic i tot seria normal, un començament d'una història, però veure's estic massa enganxada de la teva droga i no se si em veig capaç de tornar a tancar aquests sentiments, intentar treure-me'ls del damunt estimant o intentant estimar o creure que estimo algú altre, i tu m'entrés et quedis al meu costat com el meu amic, i ja. Potser el destí ho ha escrit així, m'agradaria creure que en un futur tu i jo estarem junts i podrà ser una història de debò.  

jueves, 10 de enero de 2013

Un joc de masqueres


Avui a classe de filosofia, al llegir la frasse de "estamos tan acostrumbrados a disfrazarnos ante los demás que acabamos disfrazándonos ante nosotros mismos" aquesta frase m'ha fet pensar, en la certesa que guarda cada una de les paraules que la completa, i la gran i cruel realitat que oculta. Els humans ens solem amagar tan... fingir tants somriures, tantes paraules, tants gestos, tantes coses que en realitat no sentim. No obstant en un moment ni tan sols ens aconseguim trobar a nosaltres mateixos, ens disfressem en tantes masqueres que ja no trobem el nostre veritable jo.
Això vulguis o no m'ha dut a pensar, en nosaltres. En quantes vegades he ocultat les ganes de plorar entre els teus braços pels sentiments reals que sent el meu cor, les vegades que he ocultat un plor darrera un somriure, ho he dit una cosa que en realitat no sentia i em matava encara més. Quantes masqueres he hagut d'utilitzar al llarg del temps, per poder contenta els demés, a tu.
En especial, a ocultar-me darrera una mascara per evitar preocupar els del meu voltant, i trobar-me que després no se ni quina es la veritable jo. La enfonsada que es troba en el llit a les nits plorant, la somrient que es mostra durant el dia, la que ajuda a qui l'acompanya dia a dia, Qui sóc jo? Són preguntes a les quals no li trobo resposta... i pensa-no bé, sempre m'he ocultat darrera de masqueres que em protegien, però en realitat potser em destrossant? No ho sé pas. Però saps? Porto ocultant el que sento amb masqueres des de que vaig començar a estimar-te... T'estimo.

sábado, 5 de enero de 2013

Desbelando la realidad...


Por todos esos momentos…
Hace unos meses llevamos construyendo está historia prohibida, está historia en la cual deseo quedarme eternamente, mientras sea contigo, no tengo miedo de nada.
Cada instante que vivo a tu lado es especial y único. Recordar-los hace que me sonroje, me estremezca y desee trepar por tu espalda y acariciar tu pelo.  Cada vez que me besas me produces una descarga eléctrica, entre tus sabanas es donde jugamos como niños y nos hacemos infinidad de deseos y besos.
¿Como decir-lo? Eres mi droga prohibida, el sabor de lo prohibido y lo que más deseo. No se si algún día esto llegará a tus oídos, si mis sentimientos serás capaz de ver en las miradas, las caricias y los besos que te doy.
Quizás debería decírtelo es lo más sensato pero sabes? No quiero perderte, no quiero que se me estelle el corazón que se me rompa en mil pedazos y tenga que oblidar lo que siento, me has dado tantos recuerdos en los que quererte, sé que soy estúpida,  pero a pesar de ello sabia que no podría ser capaz de decírtelo, ni tan solo de hacértelo saber. Tú piensas que esto es un juego, en el que no hay sentimiento alguno, pero si supieras que des de que te conocí sentí algo intenso y deseo hacia ti… quizás dejarías de hablarme y desaparecerías, y seria como si nada hubiera pasado…
No tan solo es el deseo de tener-te entre mis brazos, no es tan solo el deseo de besarte  y acariciarte, si no también nuestra dulce amistad.
Me visto con vestidos de seda tapando mi realidad, mis reales deseos escondidos tras está mascara que te he forjado, a veces siento que tu corazón siente lo mismo que el mio.  Tal vez no sea una locura amarte, quiero creer en esto.
Quizás es de locos, amarnos, besarnos, a cariarnos, quizás por el mundo no esta bien visto, nuestro amor pero sabes? No me importa, solo me importas tú. Sé que quizás jamás me amaras, pero quiero decirte que ya no puedo soportar esta carga que estos sentimientos hacen que se me encoja el corazón y a la vez se aceleren.
Cuando estoy contigo, siento que puedo ser yo, no tengo miedo, tan solo de que desaparezcas, dormida entre tus brazos me he quedado, y verte esa sonrisa tan picara en tus labios me hace quererte más, robarte un beso, morderte el labio, perderme entre ellos, trepar por tu espalda, susúrrate palabras de deseo, fundirnos el uno con el otro todo esto es lo que se ha ido construyendo pero en mi alberga un sentimiento tan intenso, más que el puro deseo.
Como decirte todo esto? Decirte que en verdad te deseo más de lo que piensas? Que no te quiero compartir? Que me pongo celosa, tan solo de las sabanas que te pueden a cariar toda la noche, decirte que el aroma y tu sonrisa cálida hacen que me enamoré de ti? No puedo seguir escribiendo, no puedo jugar tan solo con las palabras y en hojas que jamás leerás quiero hacerlo tan real… rompo a llorar, pensar que en verdad no te tengo.

jueves, 3 de enero de 2013

Tu y yo, una posible historia?


Tu y yo, una posible historia?
Dicen que el amor surge en el momento menos inesperado, en esa persona que jamás pensaste. Pero sabes este no es mi caso. Yo sé que te quiero des del instante en que nuestras miradas se cruzaron,  esos días pasados de verano. 
No encuentro palabras para describir lo que siento por ti, ni tan solo el número de estrellas de esa noche en las que parecían caer sobre nosotros,  podrían ser lo suficientemente numerosas como para medir el amor que siento.  Todo esto podría adquirir la palabra amor pero se queda corta, y es injusto decir que es tan dulce, son celos, envidia y por supuesto deseo. A veces tengo miedo,  temo que el día a día a tu lado no se ha más que un sueño en el que tarde o temprano tendré que despertar, en un mundo miserable. Aunque tenga tu mano tendida, y en ocasiones sujetando la mía siento que jamás lograré alcanzarte, todo y tenerte entre mis brazos dejando en ti mi sufrimiento y soledad no dejo de sentir que pronto te desvanecerás de mi lado, te iras y seguiré estando sola.
A lo largo de este amor, he comprendido que lo que tu produces en mi, desencadena un sin fin de sentimientos. A tu lado he llegado a comprender que es amar, que es sentirme viva, la verdad, sé que es malo que sienta esto, que te desee más que a mi propia vida, pero no puedo controlarme, llevo tanto tiempo reprimiendo lo que siento hacia ti, que ya no tengo voluntad para seguir escondiéndolo. Te amaré ahora y siempre. Lo sé suena a locura. Suena a mentira, a palabras que solo se dicen cuando estas profundamente enamorada, este es mi caso, me he enamorado de quien no debía, de quien no tendría que amar, pero aquí estoy, escribiendo lo que causas en mi interior. Sabes?  Creo que el error que he cometido estos últimos meses es desearte tanto, hasta llegar a sentir que sin ti esto dejaría de tener sentido, que mi mundo dejaría de tener significado al igual que mi existencia. Contigo siento que mi vida ha cobrado un significado…
Escuchando melodías, melodías en las que me hacen recordar cada instante junto a ti.
Puedes pensar que estoy loca, que es demasiado, pero este amor supera mis limites, supera todo lo que he llegado a querer dudo que alguien haya podido amar tanto como yo te amor a ti. Quizás el destino quiso juntar nuestros caminos para escribir una historia… o eso es en lo que quiero creer.